قطعه گمشده اي از پر پرواز کم است

روز تشييع جنازه آن شهيد يکي از دوستان از من درباره شهيد و شهادت و تفاوت درجات شهدا از يکديگر پرسيد .
گفتم : شهادت مرگي است مقيد . مقيدبه قيد (في سبيل الله) بودن . در راه او که باشي هر جور و هر وقت بميري شهيد مرده اي . نه اين که فرموده اند کسي که در راه طلب علم بميرد شهيد مرده است ؟ راه علم و عالم شدن و عالم کردن راه اوست وگر نه کشته آن شهيد نبود .
براي شهادت بايد راه او را بشناسي و جهت حرکتت را به سوي او نتظيم کني وگر نه در پيش روي رسول خدا (ص) هم شمشير بزني و به تيغ کفار پاره پاره شوي اما دل در هوس غنيمت داشته باشي (قتيل الحمار)ي .
دخترم قطب نماي دلت او را نشان بدهد چه امروز ، هنگامي که درس مي خواني ، هنگامي که براي مادرت دختري مي کني و براي خواهرت خواهري و براي دوستانت دوستي و چه فردا که براي همسرت همسري و براي فرزندت مادري و ...
آنوقت در هر حالتي بميري بدان که شهيد پر گرفته اي حتي اگر زميني ها شهيدت نخوانند و در قطعه شهدا دفنت نکنند. در غير اين صورت نزد او که بايد شهيد محسوب بشوي ، مرده خواهي بود حتي اگر ...
اينگونه است که باب شهادت هميشه باز است...