بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
در قرون اول ودوم هجری ،گروهی در جامعه اسلامی پیدا شدند که می گفتند عمل
شرط ایمان نیست وایمان به تنهایی برای رسیدن به سعادت کافیه،این گروه مرجئه
«امیدواران» نامیده شدند.
از اون دوره خیلی می گذره اما ،اما اندیشه ی اونها هنوز برای ما باقی مونده
و هنوز خیلی وقت ها برای توجیه برخی کارهامون از این اندیشه استفاده می کنیم.
مثلاً می گیم خدارو دوست داریم خیلی هم دوسش داریم وبهش اعتقاد داریم،اما
وقتی پای عمل کردن به حرف های خدا ،چه سختش وچه آسونش می رسه می گیم
مهم دل آدمی خدا دل بندهاشو نگاه می کنه ،خوب خدا دل بندهاشو نگاه می کنه
اما این چه دوست داشتن واعتقادی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
مگه می شه آدم یکی رو خیلی دوست داشته باشه اما به حرفش گوش نکنه و
بگه من تو دلم دوسش دارم،آخه ما ها معمولاً وقتی کسی رو خیلی دوس داریم سعی
می کنیم اثبات کنیم ومحبت خودمون با انجام دادن کارهایی که اون دوس داره نشون
بدیم ،تا اون هم مارو دوس داشته باشه.اما چه طور می شه که ما می دویم خدا خیلی
دوسمون داره و ما هم می گیم خیلی دوسش داریم اما به حرف خودش وفرستادش
گوش نمی دیم،به کتابش عمل نمی کنیم، با اینکه می دونیم دوسمون داره ،اما
هیچ تلاشی برا جبران محبتاش نمی کنیم.
یا حق
